Kabuslar Gerçek Olduğunda...

Konu: Kabuslar Gerçek Olduğunda... C.tesi Nis. 19, 2008 12:02 am

Haftalardır lanet bir kabus görüyordu. Birisi tarafından kovalanıyor, koşarak kaçmaya çalışıyor ama sonunda hep yakalanıyordu. Kendisini kovalayan kişinin yüzünü göremeden de uyanıveriyordu akn ter içerisinde. Sırf bu yüzden ağlamaklı ve tedirgindi sürekli. Sanki birisi gerçekten peşindeymiş gibi geliyordu. Geceleri aynı kabusu görme korkusuyla uykuya da zor dalıyordu. Uykusuzluk, yaşadığı tedirginlik onu olduğundan daha da asabi yapmıştın yetmiyormuş gibi. Ve daha da olgun... Zaten küçük bir kız çocuğu için fazla olgun olan Jam, daha da olgunlaştıkça, acısı da artıyordu. Her daim yaşıtları gibi oyun oynayıp eğlenmeyi istese de bunu asla becerememişti ki... Yaşıtlarının eğlence anlayışıyla kendi eğlence anlayışı hiç uymuyordu. Başlarda Joakim'i de kendisi gibi sanmıştı ama onun da aslında ötekiler gibi olduğunu anlayınca üzülmüş, istemediği bir şey olduğu için saçma kaprisler yapmıştı. Belki de ilk defa olgun birisi gibi davranmamıştı. Hoş, on iki yaşında gibi de davranmamış, belki ileri giderek küçük bir çocuk gibi davranmıştı. Sonuç olarak Joa'yı soğutmayı başarmıştı kendinden.

Büyük Rüya Parkı'na gelmesindeki tek amaç huzur bulmaktı az da olsa. Tüm dertlerinden kısa bir süreliğine de olsa uzaklaşmak istemişti. Parka geldiğinde önce kısa bir yürüyüş yaptı. Diğer insanları izledi bu süre içerisinde. Onların neler düşünebilecekleri hakkında kafa patlattı, sırf vakit geçsin diye. Sonra nereye gidiyor olabileceklerini düşündü. Mesela şu kırmızı ceketli bayan muhtemelen bir yere geç kalmıştı ve içinden lanetler yağdırarak randevusuna, işine ya da bir başka yere yetişmeye çalışıyordu. Ne salakça... Yürümekten yorulduğunda hiç düşünmeden çimenlere doğru yürüdü ve ilerilerde, gözden çok uzak olmayan fakat yine de kolay kolay görünmeyen bir ağacın altına oturuverdi. Herhangi bir banka oturmayı gayet iyi biliyordu o da fakat bunu yapmamıştı. Çünkü her an yanına biri gelip "boşsa oturabilir miyim" evlat gibisinden bir şey söyleyebilir ve Jam, bunu söyleyen kişiyle muhattap olabilirdi. Şu anda ise son istediği şey birileriyle muhattap olmaktı.

Konu: Geri: Kabuslar Gerçek Olduğunda... C.tesi Nis. 19, 2008 12:40 am

Bileklerini ovuşturdu. Neden acıyordu biliyordu. Az önce arkadaşları ile bilek güreşi yapmıştı. Arkadaşları genelde ona merhametli davranırlardı ama Joakim onların ellerini masaya yapıştırmaktan ve kemiklerini çıtırdatmaktan büyük keyif alırdı. Bu yüzden yaptığı bu oyun bozanlıklar yüzünden çok kişiyi kendine düşman etmişti. Ancak bazıları o diğerleri gibi değildi. En iyi arkadaşları her zaman Joakim'e tahammül edebilirlerdi. Ve onlara Jam dahil olamazdı. Bir kere olsun kendisine kızmadığı an hatırlamıyordu onun. O çekici fransız aksanı ile laflar sokarak kendisini şaşkına çeviriyordu. Her neyse sonuç olarak, onunla uğraşmak istemiyordu. İlk başlarda ondan hoşlanmıştı. Gerçekten farklı gelmişti. Cilveli tavırları ve ettiği sözlerle baştan çıkarmıştı kendisini. Ama birden fikrini değiştirmiş bambaşka biri olmuştu ertesi gün. Belli etmemişti belki Joakim ama kalbi gerçekten kırılmıştı. Onu özel biri sanmıştı. Kendisini de öyle gördüğünü sanmıştı. Ama çok geçmeden yanıldığını anlamıştı.

Londra sokaklarında yavaş adımlarla yürürken. Parka götürü ayakları kendisini. Çeşit çeşit, kimi muggle kimi byücü olan çocukların cıvıldaştığı bir yerdi burası. Tam da Joakim'in mekanıydı. Haşarılığı, gövde oyunlarını seven birisiydi sonuçta. PAkın iyice içlerine girdiğinde tanıdık birini gördü. Ona yerinde neredeyse zıplayarak el salladı. ''Hey Karl!'' Sonra başını yaa çevirdi. O an dondu. Ne yapacağını bilemedi. Kızıl saçların dalgalanışı küllenmiş bir şeyleri sanki yeniden uyandırmıştı. Tek kelime edemedi. Önce onun konuşmasını bekliyordu.

Konu: Geri: Kabuslar Gerçek Olduğunda... C.tesi Nis. 19, 2008 1:09 am

Nasıl oluyordu da bu kadar usta olabiliyordu sevdiği herkesi uzaklaştırmada? Başlangıçta her şey daima mükemmel giderdi. Harkülade küçük bir hanımefendi, muhteşem bir arkadaş gibi görünüp içten içe kendisini yiyip bitiren zehirleri etrafına da yayıyordu. Sonra, etrafındakiler bunun farkına vardığında bırakıp gidiyordu onu, hiç özlememek, hatırlamamak üzere... Onları asla suçlamıyordu Jamie, çünkü haklıydılar. Her insan kendisini zehirleyen, yavaş yavaş öldüren şeyden uzaklaşıp panzehiri arardı... Başlarda bu durum Jam'i rahatsız etmiyordu. İnsanların kendisinden uzak durması işine bile geliyordu fakat kendine en yakın olanı, Joakim'i de kaybettikten sonra bazı şeyler kafasına dank etmişti.

Derin bir iç çekti haset ile. Asla onun gibi olamayacaktı. Neşeli, insanların ne dediğini ne düşündüğünü önemsemeyen... Kendi gibi olamayacaktı daha önemlisi... Oh, Joakim! Sevgili Joakim! Nerelerdesin, seni görmeyi, uzaktan bile olsa o kadar çok istiyorum ki... Evet, aklından tam olarak bunlar geçiyordu. Sonra tam önünde bir çocuk belirdi. Tam önünde durmuş, zıplayarak birine el sallıyor ve bağırıyordu. Aslında önce çocuğun sesini duymuştu. Ses oldukça tanıdı gelince de başını kaldırıp bakmış ve kalbinden geçen şetin gerçekleştiğini görmüştü. Gözleri iyice açılmıştı. Ardından yine ani bir şey oldu. Joa, başını kendisinin olduğu tarafa çevirdi ve göz göze geldiler. Jam, kalbinin yerinden çıkacağına yemin edebilirdi. Yüzünde istemdışı bir gülümseme belirdi, onu gördüğüne o kadar çok sevinmişti ki... Konuşmalıydı, bir şey demeliydi... Peki ne diyecekti? Ne diyebilirdi? Onun yüzüne bile bakacak hali yokken hem de... Selam vermek için hafifçe kaldırdığı eli aniden yumruk aldı. Yüzündeki gülümseme yavaş yavaş silindi ve umutsuz, üzgün bir somurtuşa döndü. Başı da hafifçe öne eğilmişti. Ne diyecekti? Hem zten Joakim de onunla konuşmak yerine arkadaşlarının yanına giderdi. Zavallı Jamie, onun yanına gidebileceği bir arkadaşı bile yoktu. İlk ve sonuncusunu aptallıkları yüzünden kaybetmişti. Yine de bir selamı esirgememeliydi ondan. Her ne kadar onun kendisini asla affetmeyeceğini düşünse de... Başını yeniden kaldrırdı yutkunarak ve yumruk yaptığı elini açarak avuç içi kısmını ona çevirdi. Merhaba anlamın hafifçe salladı. Aynı anda dudaklarından dökülüp dökülmediğine emin bile olamadığı sözcükler çıktı. "Selam... Joakim... Seni... Seni gördüğüme çok sevindim."

Konu: Geri: Kabuslar Gerçek Olduğunda... C.tesi Nis. 19, 2008 9:34 am

Sevinmiş miydi? Yüzünde bir gülümseme belirdi. Mavi gözleri hafifçe ışıldamaya başlamıştı. Karl ya da diğer herhangi kişiler aklından çıkıvermişti. Hoş, zaten o kadar meşguldu ki Karl duymamıştı bile kendisini. Ani bir fikir değişikliği ile Jamie'nin yanına yaklaştı. Tam karşı karşıya duruyorlardı şimdi geriye onun gibi olduğu yere oturmak kalmıştı. Dizlerini kırarak çömeldi ama oturmamıştı atam olarak-sanki her an gidebilecekmiş gibi-. Ona bir sevgi gösterisinde bulunması gerektiğini düşündü bir an. Ama yapacak bir şey gelmiyordu aklına. Onun hafif somurtkan yapılı yüzünü incelemeye başladı. Tek kelime etmek aklından geçmiyordu. Bir vahşiydi Joakim. Medeniyet ve insani davranışlar ona göre değildi. Ama babasının öğrettiği şeyleri harfiyen de yerine getiriyordu. Omuzlarını dimdik tutarak, sert ve emin adımlarla yürüyor, aklı fikri haşarılıla dolu olmadığında bir beyefendi gibi davranıyordu. Ama sadece bununla kalıyordu. Ne ustaca konuşmalar, ne de başka insani duygularını gösteren herangi bir hareket ona göre değildi. Ama şimdi basit de olsa konuşması gerekiyordu. ''Ben de... Seni... Jam...'' Bir yılanla konuşmayı kat be kat tercih ederdi. Ama şu anda Jamie'yi uzun süredir görmemenin özlemiyle hareket ediyordu. Kaldı ki etrafta herhangi bir yılan yoktu. Elini uzattı ve onun minik, sağ elini yakaladı. Ardından bu eli dostça mı yoksa daha başka hislerle mi olduğuna emin olamadığı şekilde hafifçe sıktı. Eli bıraktığında yeniden konuşmaya başlayabilirdi. ''Uzun zaman oldu. Oysa aynı sınıftayız.'' Bu durum komik miydi? E o zaman neden gülesi gelmiyordu?

Konu: Geri: Kabuslar Gerçek Olduğunda... C.tesi Nis. 19, 2008 11:07 am

Ona sarılabilirdi. Evet, duyduğu tarifsiz sevinçle ona sarılabilir, sıkıca kollarıyla sarabilirdi. Ama yapmadı, yapamadı aslında. Aklı başında hiç kimse böyle bir şey yapmazdı ona göre. Bunun yerine sakince onun karşısına oturmasını izledi ve sözlerini dinledi. Aklı neden her an kalkacakmış gibi oturduğuna takılmıştı. Sadece nezaketen selam vermek için mi gelmişti yoksa yanına? Nasılsınlardan sonra arkadaşlarının yanına mı gidecekti, Jamie'yi bırakıp? Onun az önce elini tutan eli, kendini gerçekten garip hissetmesine neden olmuştu. Halbuki onunla daha önce defalarca temas etmişti. Peki neden şimdi oluyordu bu?
Herşeyden önce itiraf etmeliydi ki şanslıydı, eğer Joakim yerine kedisi olsaydı, asla onun yanıan gitmezdi. Oysa Joakim büyük bir centilmenlik örneği göstermişti ya da neden bambaşkaydı. Onun olgunlaşmış olabileceğini düşündü bir anda. ama nedense bu düşünce kendisini bir ümitsizliğe kaptırdı ve o anda fark etti; Joakim'in çocukluğunu, haşarılığını sevdiğini aslında. "Bana asırlardır görüşmemişiz gibi geliyor." diyerek onu onayladığını belli etti. Gerçeketn de aynı sınıfta olmalarına karşın görüşmemeleri... Ben,m aptallığımdan dolayı demek istedi ama bunu demeyecek kadar gururluydu. Onun yerine daha yumuşak başlı bir kaç sözle itiraf edebilirdi suçunu. "Benim suçum... Aynı sınıfta olmamıza rağmen birer yabancı gibi olmamız benim suçum sanırım." Büyük bir itiraf... "Seni özledim..." ... Ve samimi bir cümle...